( Ten rozdzaił będzie odpowiadany przez Alex) Uciekam jak najdalej. Nie chcę nikogo skrzywdzić. Muszę uciekać. Dlaczego? Nie wiem... Oni chcą mnie zabić. Nic im nie zrobiłam, nie znam ich nawet, a oni mnie torturują. Dlaczego? Dobiegłam do jeziora. W tafli wody odbijał się księżyc. Była pełnia. Usiadłam na trawie i patrzyłam w dal, czasem spoglądając na gwiazdy. - Witaj. - słyszałam kobiecy głos za mną. Szybko się odwróciłam. Zobaczyłam dziewczynę ubraną jak piratka. Miała długie brązowe włosy. Grzywka zasłaniała jej prawe, niebieskie oko. Na jej głowie widniały kocie uszy. Odetchnęłam z ulgą. - Kim jesteś? - zapytałam. - Dla ciebie, nikim złym. Mam na imię Edisu. Jedna z "ocalałych" - uśmiechnęła się i usiadła obok mnie.- Zgubiłaś się? - zapytała. - Nie... Uciekłam. - Psy ciebie również przetrzymywały? - zapytała. Zdziwiłam się, że udało jej sie uciec. Nie odpowiedziałam. Nie miałam zamiaru teraz o tym rozmawiać. - Jeżeli chcesz- ciągnęła- możesz się do nas dołaczyć. Jest ich więcej? To dobrze wróży. Nagle się odcknęłam, jakbym się obudziła z koszmaru. Moja siostra, dom. Spojrzałam na swoje ręce. Zobaczyłam zadrapania. moja towarzyszka patrzyła się na mnie jak by wiedziała co się stało. - Widzę, że miałaś to samo co ja. Czujesz się jakbyś się obudziła prawda? - Tak, co się dzieje?- spojrzałam na nią. - To przez psy. Wstrzykneli nam coś w rodzaju "narkozy", że tak to nazwę. Byłaś w "szoku" i nie rejestrowałaś co robiłaś do tej pory. Teraz wróciłaś do żeczywistości. Miała racje. Nic nie pamiętałam. W mojej głowie słyszałam tylko " uciekaj". - Musimy się jakoś zemścić na psach. - Rzuciłam stanowczo. - To chcesz do nas dołaczyć? - Uśmeichała się. - Tak. Edisu wstała. Prowadziła mnie wgłąb lasu. Zobaczyłam blaczany barak. W środku siedziało z 6 kotów. Wszyscy ubrani jak piraci. Każdy miał broń. Wszystkich oczy skierowały się na mnie. czułam się nieswojo. - Nowa, miło nam.- Odezwał się jeden z kotów. Edisu podeszła do szafki. Wyjęła z tatąd sztylet i pistolet. - To teraz należy do ciebie. - Podała mi broń i uśmeichnęła się. - Dziękuję... Nie wiedziałam, czy dobrze robie, czy jednak nie. Nie znałam tych osób, ale być może dzięki nim zemszczę się na psach. - Więc, przedstaw nam sie. - powiedziała Edisu. - Jestem Alex. Urzywam magi elektryczności. - powiedziałam nieśmiało, lecz na sali wszyscy umilkli. - To wspaniale, bedziesz nam bardzo przydatna w walce. - Uśmeichnęła się. - My neistety nie mamy żadnych zdolności magicznych, lecz każdy potrafi tutaj doskonale walczyć, posiadasz też taką umiejętnosć? - No... uczyłam się trochę... - mój wzrok utkwił w podłodze. Edisu podeszła i położyła mi rękę na ramieniu. - Nie martw się, nauczymy cię wszystkiego - spojrzałam na nią. Uśmeichała się. - Dzięki. - odwzajemniłam uśmiech. Dzisiejszy dzień był dla mnie dobrą lekcją. Nie można oceniać ludzi po wyglądzie.
Król wstał ze złotym kielichem w ręce. - Moi mili, zgromadziliśmy się tu wznieśmy toast za...- spojrzał się na mnie - królową Ewele. Wszyscy wstali a ja patrzyłam się na niego jak na idiotę. Zaskoczył mnie, ale wiedziałam, że chce mnie w jakiś sposób ośmieszyć. Nie wstałam. Patrzyłam się na niego spod byka. Po chwili wszyscy usiedli i zaczęła się uczta. Nie zamierzałam niczego jeść, James chyba też tak postanowił. Zauważyłam, że "król" idzie w moją stronę. Nachylił się za mną i szepną mi do ucha. - Musimy porozmawiać na osobności. - O czym?- powiedziałam nie odwracając się. - Choć teraz. Wstałam, James również wstał lecz gospodarz zatrzymał go gestem ręki. - Muszę porozmawiać z nią, nie z tobą. - Nie puszczę jej samej a szczególnie z tobą - powiedział wkurzony, lecz On podszedł bliżej. - To poczekasz przed drzwiami, nic jej nie zrobię - lekko się uśmiechną. Odeszliśmy od stołu, kierując się do najbliższych drzwi. Pies otworzył drzwi i wepchną mnie do środka. Bałam się tej rozmowy ale nie dawałam tego po sobie poznać. Zamkły się za nami drzwi. - Więc...- zaczął - Zrobiłem to spotkanie żeby powiedzieć ci jedną istotną rzecz. Twoja siostra gdy była u mnie w niewoli, "nakręciła" inne koty. Większość nich zginęła ponieważ zaczęła się buntować, ale co po niektórzy uciekli. Jestem tym rozczarowany ale widzę, że wam jeszcze zależy na tej ziemi. - Do rzeczy. - wkurzyłam się, byłam zszokowana faktem, że Alex zrobiła coś takiego i, że jej nie zabili. - Wypowiadam wam wojnę - spojrzał mi w oczy i uśmiechną się. - I tak przegracie. Nie spodziewałam się tego. Powiedział mi to osobiście. Wiedziałam, że dojdzie kiedyś do wojny. - Przyjmuję "zaproszenie". - Odwróciłam się w stronę drzwi i chwyciłam za klamkę. Chciałam już wyjść lecz on złapał mnie za ramię. - Uważaj na siebie księżniczko.- uśmiechną się. Wyrwałam mu się i otworzyłam w końcu drzwi. - Wychodzimy - rzuciłam przez ramie do Jamesa. Wyszliśmy szybko z pałacu. Na ulicy nie było nikogo, a strażnicy tylko się nam przyglądali. - Czego chciał od ciebie? - Wypowiedział mi wojnę. James spojrzał mi w oczy. - Dziwne, że powiedział ci to osobiście. - Też się zdziwiłam. Może coś się za tym kryje? - Nie mam pojęcia. - Przyśpieszył kroku. - Powiedział coś jeszcze. Alex zbuntowała większość kotów, niektórym udało się nawet uciec. James nie odpowiedział. Chyba nad czymś myślał. Nie chciałam mu przeszkadzać więc szłam równo z nim. Doszliśmy już na cmentarz, bez słowa przeteleportowałam nas do naszego wymiaru. Była już noc. Prawie pobiegliśmy do domu. Wszyscy już spali, pewnie wróciliśmy w środku nocy. Nawet nie zapaliliśmy świateł żeby nikogo nie obudzić. Wróciłam do swojego pokoju, szybko się przebrałam w piżamę i wskoczyłam do łóżka. - Co do diabła?! - wrzasnęłam i chyba wszystkich obudziłam. W moim łóżku leżał Ernest. Nie miałam pojęcia co on tutaj robił. Odwrócił się zaspany w moją stronę. - Co ty tu robisz?- wymamrotał. - Chyba ja powinnam zadać to pytanie - spojrzałam na niego. - Alex wczoraj zaczęła wariować gdy wyszliście, nie chciałem żeby sobie coś zrobiła więc położyłam się tutaj. Spojrzałam szybko w dół na łóżko Alex. Pościel była zmięta a tam nikogo nie było. - Aha to świetnie strażniku. - stwierdziłam zaskoczona. - Zerknij. Ernest wychylił się poza barierkę łóżka i spojrzał w dół. - Cholera, nie słyszałem jak wychodziła. - przerażony podniósł się na łóżku. - Pewnie uciekła, musimy ją znaleźć. Nie zdawał sobie sprawy jak bardzo bolały mnie nogi. Chciałam wybiec z domu i zacząć jej szukać, ale nie było to dobre rozwiązanie teraz. Wstałam i pobiegłam do pokoju Jamesa. Ten już zasną. Trudno musiałam mu o tym powiedzieć. Usiadłam obok niego i szturcham go za ramie. - James! James! Obudź się! Otworzył oczy i spojrzał na mnie. - Co się stało? - Alex zniknęła. Zerwał się szybko zaskoczony. - Jak to zniknęła!? - Nie mam pojęcia, Ernest mówi, że wczoraj wariowała. - Nie pytałaś się w jaki sposób? - Mogę zapytać - szybko pobiegłam do Ernesta. Stał na korytarzu. - Powiedziałeś, że "wariowała" w jaki sposób? - Krzyczała, biegała po pokoju, bałem się że coś zniszczy ale jednak nie, płakała. Co w nią wstąpiło? Nie rozumiałam całej tej sytuacji. - Musimy ją znaleźć.
